Stahment

Rozdział-5

(Tash)
Wracając do treningu...roboty vamphumy zaczęły się na mnie rzucać.Trenowałam sztukę walki od kąt tylko pamiętam,więc stawałam się coraz lepsza fizycznie ale podupadałam psychicznie,nie wiem czemu i dlaczego.Koniec.Jeden robot oberwał sztyletem w głowę,drugiego kopnęłam z pół obrotu i rozwalił się na kilka naście tysięcy kawałeczków,trzeci,drugi, czwarty,piąty,szósty i siódmy tak samo oberwali,prawie te roboty mnie nie atakowały.

-Dobra, teraz wytłumaczę tacie że zniszczyłam mu roboty...no nie mogę-Westchnęłam.

-Komputerze!-Krzyknęłam na całą sale.

-Tak, o co chodzi?-Odezwał się elektro-robotyczny głos.

-Napraw roboty 1,2,3,4,5,6 i 7!-Przekazałam rozkaz.

-Już się robi-W mgnieniu oka komputer zabrał roboty,zostawiając mi moje sztylety.Zabrałam je i poszłam się przebrać i oczywiście odłożyć broń.Wróciłam do domu i nie zauważona poszłam do siebie.Gdy ostrożnie zamknęłam drzwi i odwrociłam się to moja matka stała na przeciw mnie z założonymi rękoma.

-I jak było z tatą?-Zapytała zmrużając oczy.Poczułam się jakby mnie przyłapała na gorącym uczynku.

-Co,a z tatą było całkiem spoko,poszliśmy do parku-Wciskałam jej bujdę,myślałam że się nabrała.

-Aha,dzwoniłam do niego i wiesz co,wcale z nim nie byłaś

-Masz mnie,chciałam trochę pospacerować

-O tej po że?-Powiedziała zdumiona.

-Nocne powietrze dobrze robi-Tłumaczyłam.

-Masz szlaban!-Powiedziała ostro i stanowczo.

-Czekaj...

-Oddaj telefon-Powiedziała wyciągając rękę po niego.Posłusznie oddałam jej go.

-Dziękuję-Powiedziała z zaczęła wychodzić.

-To nie fair!

-Co?-Mama stojąc tyłem do mnie odwróciła się i ja też

-Nie możesz mnie wiecznie trzymać pod kluczem,nie jestem już tą bez brono dziewczynką co kiedyś,mam prawie 16 lat!

-To nie jest takie proste...

-A niby co jest proste i...

-Dość!-Krzyknęła i trzasnęła za sobą drzwiami.Nie wytrzymałam,wzięłam srebrną szkatułkę która znajdowała się na komodzie i rzuciłam nią w stojące przede mną lustro,które zbiło się no na sporo kawałków.Potem rzuciłam się na łóżko z gniewem,właśnie w takich chwilach żałuje że jestem córką Edgara.

(Devin)

-Nie złość się na mnie,to nie moja wina tylko ojca-Wybraniałem się przez dobrą godzinę przed moją kumpelą z pościgu.

-Było tak nudno że prawie nie umarłam!-Wrzeszczała.

-Hej!!-Usłyszeliśmy za sobą.

-O chłopaki,jak tam było za kratami?-Spytałem z śmiechem.

-Przestań szczerzyć ryja!-Wrzasnął mój w gorącej wodzie kompany kolega.

-Wybacz Zak-Powiedziałem ironicznie do nich.

-Wiesz,nie każdy ma bogatego ojczulka co wykaraska z kłopotów-Powiedział drugi,Seba.

-No nie ma tak lekko...w domu zrobił mi nie byle jaką awanturę i groził mi bronią-Popatrzyli na mnie ze zdziwieniem.

-To chyba pierwszy raz-Powiedział zadumany Sebuś.

-Mniejsza jedziemy-Pojechaliśmy do naszej opuszczonej i starej posiadłości.Wszyscy rozeszliśmy się do naszych pokoi.Moi towarzysze to pełno krwiści vamphumy i w dzieciństwie każde z nich zostało pożucone.Razem z ojcem pomagaliśmy im.Wstałem z łóżka bo do mojego pokoju weszła moja kumpelka.
-Co jest?-Spytałem widząc jej nie zadowoloną postawę.
-Nic takiego-Powiedziała naburmuszona opierając się o ścianę plecami.
-To po coś tu przylazła do cholery?-Spytałem znów kładąc się na łóżko.
-Jestem na ciebie wściekła,wiesz co powie moja partnerka z treningu,przeciesz nie było mnie kilka tygodni i do tego twój ojciec!...-Nie dokończyła bo walnąłem stopą o podłogę i rozniósł się huk.
-Nie chcę nic o nim słyszeć i to nie moja sprawa co powie twoja partnerka-Powiedziałem i odwróciłem się na bok.
-Dobranoc...Lisa-Pożegnałem się zanim wyszła i zamknęła drzwi.
-Powinienem raz się wybrać do tej szkoły i pokazać słabeuszom...

31 stycznia,godzina 23:59

(Tash)

Jeszcze chwilkę...

Jeszcze troszkę

I...

...

00:01

-Sto lat Tash!-Krzyknęła Lisa i wystrzeliła konfetti.

-Dziękuje Lisa!-Objęła mnie ze szczęścia.Do pokoju weszła mama.

-Wszystkiego najleprzego Tasha!-Mama podała mi od siebie prezent który oczywiście odtworzyłam.

-To...amulet

-Tak,dała mi go moja matka na 16 urodziny jest w naszej rodzinie od pokoleń-Tłumaczyła zakładając mi go na szyję.

-Wow,ja...dziękuję-Podziękowałam za tak świetny prezent.

-Jest naprawdę ładny-Powiedziała oczarowana Lisa.

-O,tata kazał ci to dać-Powiedziała wyjmując za pleców kopertę.

-Pieniądze?-Spytałam ją.

-Mała suma,tak powiedział-Mama wyszła a ja mogła porozmawiać z Lisą.

-No, Tash jesteś szczęściarą-Powiedziała klepiąc mnie po głowie.

-Nie-Szepnęłam

-Co?

-Eh,nic...pogadajmy o tobie,dlaczego nie było cię na treningach?-Zapytałam się jej,po jej minie było widać zakłopotanie na jej twarzy.

-Bo widzisz...sprawy rodzinne-Wydukała

-Oj,która to godzina musze już iść-Powiedziała szybko wychodząc z mojego pokoju.Ja schowałam kopertę i maskotkę od Lisy do komody.Szlaban skończył się nie dawno ale to bez różnicy,jak dla mnie.Poszłam w kimę.

(Edmund)

Nie mogłem pojawić się na urodzinach mojej córki,ponieważ znów musiałem wyciągać mojego syna z tarapatów,to męczące.Byłem właśnie w pomieszczeniu gdzie kolejny raz na stole leżała moja nie przytomna córka.

-Dyrektorze,do eksperymentu potrzebujemy kwasu Omega 3

-Dobrze,wstrzyknijcie to jej-Powiedział Edmund odwracając się od tego koszmaru.

-Dyrektorze,jak pan chce możemy to przerwać-Powiedział jeden z naukowców

-Nie,zaszliśmy tak daleko...róbcie swoje!-Rozkazał.Wstrzykniento jej tyle świństw że wszyscy z nich się dziwią dlaczego nie umarła.

-Gotowe!Jej szybkość,zwinność,refleks i siła są potężniejsze i silniejsze niż u człowieka i vamphuma,plus jest jeszcze bardziej wytrzymała niż przeciętny człowiek-Wszyscy byli zadowoleni ze swojej pracy oprócz Edmunda...